අනන්‍යතාව හෙළි නොකර කතාවක්

*******************************************
සමහර ජිවිත පාවෙනවා ⁣විතරයි. පැවැත්මක් නෑ. මට එහෙම හිතුණෙ හුළංතලා මල් වල කෝළම් දැකල. කාලෙකින් මුණ ගැ⁣හුණ අම්මයි අම්මගෙ ලොකුම අක්කගෙ අම්මා වයසෙම අක්කයි අවුරුදු ගාණක කතාවක් . ඒ කතාවට හවුල් වෙන්න නොදන්නකමත් කම්මැළිකමත් නිසාම මම  හුළං රැල්ලට ගහගෙන යන මල් අල්ලන්න ඔට්ටු වුනා.
" ටීචත් පොඩි එකෙක් වගෙ සෙල්ලමට වැටිල.."
මම හැරිල බැලුවෙ මාව ගුරුවරියක් විදිහට නොහඳුනන පළාතක මට ටීච
කීවෙ කව්ද බලන්න . පුරුදු ඇස් දෙකක් නුපුරුදු මූණක මගෙ ඉස්සරහ තිබුණා.
" ඇදින්නෙ නෑ වගෙයි"
"ඇඳුනුවා.. ඒත් මෙච්චර වෙනසක්.. අක්කා "
අපි පුංචි කාලෙ ආශාවෙන් බලා හිටිය ශ්‍රිදේවි වගෙ ඇස් දෙක. ඩික්සිත් ගෙ කොණ්ඩේ විලාසිතාව .. වල ගැහෙන කම්මුල පෙන්වන්නම මවන හිනාව. .. පොඩිකමටත් අපි ඉරිසියා කරපු ඒ රුව රේණු අක්කා . අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ හමුවුන තැන හඳුනාගත නොහැකි තරම් රුව දිරා ගිය හැඩ.
" වෙනසක් නෙවෙයි.. දිරල.. වයසට ගිහින් .. මම මේ පහලින් යද්දී දැක්කෙ ඇවිත් ඉන්නවා .. කෝ මහත්තයා..  දකින්න ආසයි..බැන්ද කීවට ආව එකක්යැ මෙහෙ"
" වෙලාව අඩුයි අක්කෙ.. මහත්තයා ආවේ නෑ. එයා ගමේ ගිහින් .මේත් අම්මා බැනල එක්ක ආවේ.. "

රේණු අක්කා ඉස්සර වගෙ ආඩම්බර පෙන්වන ඩ්ම්පල් එක පේන්න හිනාවුනෙ නෑ. තිබුණෙ තොල් අතර ඉරක්.
"ආවේ නැතුවට මොකද නංගි..සතුටින් කොහෙ හරි ඉන්නවා නම්.."
"අම්මා .. අම්මා .."
හොටු පෙත්ත තොලටම ආපු හෙලුවැලි පොඩි එකෙක් රේණු අක්කගෙ ඇගේ එතුණා.
"පලයං බං අහකට..."
රේණු අක්කා ගාව තිබුණ කරුණාව හොරු අරන්. මට හිතුණෙ එහෙම. මම පොඩි එකා එක්ක හිනා වුනා. උත්තර හිනාවත් මට හම්බුනා. අර ඩිම්පල් එකත් එහෙමම තිබුණා.
"මුංගෙන් වදේ නංගි.. ඇඹලයෝ වගේ ඇලිලාමයි.. "
" පොඩ්ඩද මේ"
" තව එකෙක් ඉන්නවා බාල කෙල්ලක්.. මූ මැද එකා. ලොක්කි ඉස්කෝලේ යනවා දැන් "
" අයියා එතකොට "
"ඌ වෙන ගෑණියෙක් අරගෙන අවුරුද්දකටත් වැඩියි.  මම යනවා නංගි . මේ එල්ලෙන්නෙ බඩගින්න ට. මම ආවේ නංගි ඔයා ළමයින්ට පොත් දෙනව කියල ආරංචියට. ඉතිරි තියෙනවා නම් මට ලොක්කිට පොත් ටිකක් ඉල්ල ගන්න බලන්න . පින් අයිති වෙනව නංගි. හිඟා කන්න වෙලා මට. මුං ටික නැත්නම් මම මේ කරුමක්කාර ජිවිතේ නැති කරගෙන.   "
" පොත් තියෙනවා අක්කෙ .. මම ගෙනත් දෙන්න ම්. මොනවත් හිතන්නෙ නැත්නම් ඇඳුම් ටිකක් තියෙනවා පාවිච්චි කරපු. ඒත් හොඳ. ගෙනත් දෙන්නද.."
මම එහෙම ඇහුවෙ අපේ මිඩ්වයිෆ් ⁣ඉනෝ නෝනා මට දීපු රෙදි තොගය මතක් වෙලා.
රේණු අක්කා හිනාවුනාද ඇඩුවද කියල මට නිච්චි නෑ. ඒත් ඒ බැල්ම මම තේරුම් කළා ඒක කොයිතරම් උදව්වක් ද කියල.
රේණු අක්කා පොඩි එකා කිහිලි ගන්නාගෙන පල්ලම් බැස්සා. මම ආපහු ගේ දිහාවට හැරුණා. එතකො⁣ටවත් අම්මලාගෙ කතාව ඉවර වෙලා නෑ.
" රේණු අක්කා හම්බුනා... පව්"
මම අම්මා ළග පුටුව ඇදල ගත්තා.
" අපෝ අපි නම් කතා කරන්නෙ නෑ..ඔය ගෑණි එච්චර හොඳ නෑ නංගි..  මොන එහෙකට කතාවට වැටුණද"
අක්කා තරවටු හඩෙන් මට කැගැහුවා.
"හේතුව"
" ගමේම බඩුව නේ.. "
ඒ හඩෙ තිබුණෙ සරදමක්.
" රේණු අක්කා ඉස්සරත් එහෙමද.. මං කීවේ මහත්තයා ඉන්න කාලෙත්"
" එහෙම නම් නෑ. නංගි .. මොනා වුනත් ඒ කාලේ ඕකී හොදට හිටියා. දරුවො ටිකට කන්න දෙන්න වෙන්න ඇති. කුලියකට යන්න කියලත් කොහොමද .. කවුරු ගාව දරුවො දාන්නද.."
" ගෑණිම වැරදි නෑ අක්කෙ. අසරණ කළෙත් පිරිමියෙක්. අසරණ කම ප්‍රයෝජනයට ගන්නෙත් පිරිමි. අන්තිමට ගෑණි බඩුව..ගෑණු අපිම තූ කියල කෙළ ගහනවා.  ඒත් ඒ අම්මෙක්...අක්කෙ..දරුවන්ගෙ බඩකට නිවන "

(නම් පමණක්  මනකල්පිතයි)

ආදරය

ආදරය
***************

ඒ මට දවසටම හිමි නිදහස් කාලජ්ජේදයය. මම දුරකථනය ගෙන තිරය  එහාට මෙහාට කරමින් උන්නෙමි. හිරුණි කාමරයට පැමිණි ම සාමාන්‍ය සිද්ධියක් වන්නෙ කාලච්ඡේදය ක් මාරුවෙදී, ඇය හා ඇගේ යෙහෙළිය වසුන්දරා මගේ කාමරයට එබීම පාසල් කාලයේ අනිවාර්යය අංගයක්ව තිබු නිසාය.
" ටීච.. මේ.."

" මොනවද.."

" මොනවත් නෙවෙයි ටීච.. අහන්නකො"

මම හිස එසවුවෙමි. සුපුරුදු කොලොප්පම පටන් ගෙන තිබුණි.

" මොකක්ද "

" ටීච පැනල ගියාම මොකද වෙන්නෙ.."

මගේ ඉවසීමේ රතු ඉර පන්නවාගෙන ගුටියක් , බැනුමක් නොකා නොඅසා දවස ගෙවා ගන්න මොවුන්ට බැරි හැඩය. මම ඒ බව නොපෙන්වා ඉවත බලා ගත්තෙමි.
" ටීච.. කියන්නකො ටීච.."

" ක්ලාස් එකට යනවද .. අදාළ ටීච දැන් හොයනවා ඇති..යනවා ඉතිං.. මට වදයක් නොවී මෝඩ ප්‍රශ්න නාහා"

" ඕකනෙ කියන්නෙ.. ටීචට තේරෙන්නෙ නෑනේ මේ ප්‍රශ්නය මොකක්ද කියල.."

" පැනල ගියාම මොනවද වෙන්නෙ. .. මැරුණ වගෙ තමයි.. මොකෝ බොලාට රස්සාව ක් තියෙනවා ද.. ටික දවසක පැණි රස වගෙ දැනෙයි. පස්සෙ වහ කඳුරු වෙයි.. කාලකණ්ණි වෙනවා..දැන් යනවද.."

පැන යාම පිළිබඳ විටෙන් විට ඇසු සිද්ධි කිහිපයක් නිසා හිරුණි මේ ගැන විමසන බවක් මම සිතුවද ඇය කාමරයෙන් පිටව නොගොස් මා වෙතම රැදි උන්නාය.

" මොකෝ....."

" නෑ.. නෑ ටීච.. මොකුත් නෑ...ටීච ගෙ ෆෝන් එකෙ මොකක්ද එබුණ වගේ.. "

මම මගෙ  පාස්වර්ඩ් පැට්නය දුරකථනයෙන් සටහන් කළෙමි. කිසිම වෙනසක් එහි තිබුණෙ නැත. මම හිරුණි දිහා බලන විටද ඇය උන්නෙ දුරකථනයේය.

" මොකද.. මොකුත් නෑනේ.. දැන් යන්න පංතියට.. "

" යන්න ඕන ටීච. . මේ.. යන්න හදන්නෙ මං... මට ගෙදරට කෝල් එකක් ගන්නත් ඕන ටීච..."

" ඒ මොකටද.. පණිවිඩයක් තියෙනවා ද.. මම කියන්න ම්... කියන්න "

" ටීච ට කියල බෑ.. ෆොන් එක දෙනවද.."

" පණිවිඩය මට කියන්න ... බැරි නම් බෑ"

හිරුණිගෙ චර්යාවේ යම් වෙනසක් දුටු මම කෝල් රෙකොඩින් දමා දුරකථනය ඇයට පෙනෙන්නට තබා කාමරයෙන් පිටතට ගියෙමි.
ටික වෙලාවකින් යළි කාමරයට කඩා වැදුනෙමි. මා හිතුවා හරිය. ඇය උන්නෙ ඇමතුමකය. මම දුරකථනය ගෙන රෙකොඩ් වු ඇමතුම ඇසුවෙමි. පැන යන්න ට සුදානම් ව උන්නෙ වසුන්දරාය. හිරුණි එසේ නොකරන ලෙස ඇගෙන් බෑගැපත් වන හඬ කල්‍යාණ මිත්‍ර සම්පත්තිය මතක් කර දෙන තරමට සංවේදි විය.

" මම වසුන්දරා ට කතා කරන්නම්  හිරු.. ඔයා දැන් පංතියට යන්න"

" ෂුවර් නෙ ටීච.."

" ඔව් ඔව්"

මම දුරකථනයෙන් වසුන්දරා ගෙ අංකය ට ඇමතුමක් ගතිමි.
" කියපං..."
" මොනවද කියන්න ඕන පුතේ.. මම හිරුණි නෙවෙයි"
"ටීච......"
" ඔව්... ඔක්කොම දන්නවා ... ඔය ගමන යන්න එපා..."

මම බොහෝ කරුණු ඇයට කීවෙමි. ඇය හුමිටි තිබ්බා පමණය.
අවසානයේ " යනවාද.."
මා ඇසු ප්‍රශ්නයට ඇය නෑ කීවා පමණි. දවසේ ඉතිරි කාලය ගතවුවෙත් ඉබි ගමනින් බැවින් උදේ සිද්ධිය අමතක ව තිබුණි.  පාසැල නිමවී පිළිකා රෝගයෙන් අසනීප වු ඥාතියකු බැලීමට මමත් , මගේ සැමියාත් , අම්මාත් පිටත් වුයේ පාස් නොමැති නිසාම ශ්‍යාමලී සොයුරිය හරහා උදව්වක් ලබන අටියෙනි. නෙළුව පල්ලම බසින්නට වූයේ නැත. ඇමතුමක් ආ නිසා මම දුරකථනය අතට ගතිමි.
" ටිච... ටීච.. වසුන්දරා ගියා.... දෙ⁣කයි කාලෙ... මම නවත්වන්න හැදුවා... මට බැරිවුනා.. මම ගෙදරම ආව දුවගෙන.... ටීචට ගන්න... අනෙ ටීච නවත්වන්න ... එයාව"

අඩමින්ම හිරුණි කෑ ගැහුවා මට ඇහුනෙ යාන්තමට.

වෙලාව අනුව වසුන්දරා ගිය බස් රථය මේ වන විට නගරයට ආසන්නයේ තිබිය යුතු යැයි මම උපකල්පනය කළෙමි. අප ද සිටියේ ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ ව ඈතය. බස් රථයේ සිටිවි යැයි සිතු ගුරුවරියන් කිහිප දෙනෙකුටම කතා කළද කිසිවෙකුත් පිළිතුරු නොදුන් බැවින් මා උන්නෙ කලබලයෙනි. අවසානයේ එක ගුරුවරියක් සම්බන්ධ කර ගන්නට වාසනාව ලද අතර වසුන්දරා බස් රථයෙ උන් බව සැක හැර දැන ගතිමි. ඇයට යාමට නොදෙන ලෙස මම වසුන්දරා ගේ නිවසට පණිවිඩය දී ඇයව නිවසට රැගෙන එන ලෙස දැන්විමි.

" දරුවට තරවටු කරන්න එපා...." අම්මා ට කිහිප වරක් මම අවවාද කළේ දරුවන් ගේ හිතුවක්කාරකම් හොදටම දන්නා නිසාය.

" නංගි.. අම්මලා දරුවව අරන් ගියා... හැබැයි කෙල්ල හරි දරඳඩුව හිටියේ.. ඔයාට යන්න හේතුව කියන්න ම් කීවා...එච්චරයි ... වෙන කතාවක් නෑ.."

වසුන්දරා රදවා ගත් ගුරුවරිය ඇමතුමක් දෙන විටද මම උන්නෙ රෝහලේය.මම ආපසු නිවස බලා නොගොස් කෙළින්ම වසුන්දරා ගේ නිවසට ගියේ ඊට පසුදා සෙනසුරාදා බැවින් ඇයට මා සමග කතා කල යුතු නම් යළි සඳුදා එනතුරු ඇයට බලා සිටින්නට සිදුවන බව සිතුණ නිසාය. මා යන විටද ඇය කාමරයේ හඬමින් සිටියාය..

" වසුන්දරා .... මට ඇත්ත ඕන..."
" රස්සාවකට ගියේ ටීච... "
" කොහෙද..."
" කොළඹ කිවා"
" මොකක්ද රස්සාව "
" දන්නෙ නෑ.."
" කව්ද දෙන්නෙ"
" ට්‍රිප් එකකදි හම්බ වුන යාළුවෙක්"
" එයාව ඊට පස්සෙ හම්බවුනාද"
" නෑ"
" ඇයි යන්න හේතුව "
" අම්මලා ආදරේ නෑ.... මාව එයාලට වදයක් "
"කව්ද කිවේ"
" කිව්වෙ නෑ... දැනුණා"
මම මහ හඬින් සිනාසුනෙමි. ඇය තුරුල් කර ගතිමි.

" උඹ හරි මෝඩියෙක් බං මං වගේම..... උඹ දන්නවා ද වසුන්දරා මමත් ඒ ලෙවල් කරන කාලෙ ඔහොම හිතුවා. අම්මා තමයි මගෙ හතුරා . මම අම්මා මට බනින වචනයක් ගානෙ දුක පොතක් පිරෙන්න ලිව්වා . ඒක තාම මං ගාව තියෙනවා. ඒත් පුතේ ටික ටික ජිවිතය තේරේන වයසට එනකොට ඒ හැම වචනයකම තිබුණෙ ආදරය විතරයි කියල දැනෙද්දි මට මං ගැනම ලැජ්ජ හිතුණ. පවුලෙ ලොකු දරුව ඉන්නවා නේද..ඔයා මං වගේ. ඒයා තමයි වාසනාවන්තම දරුවා. පවුලේ සුවිශේෂීම දරුවා. ගැහැණියකයෙකුයි පිරිමි⁣යෙකුයි අම්මයි තාත්තයි වෙන්නෙ ඉස්සෙල්ලාම ලොකු දරුවගෙන්.ඊට පස්සෙ කවුරු ආවත්. අපිට වැඩිපුර බනින්නෙ අපට වැඩිපුරම ආදරේ මිනිස්සු."

කෙල්ලගෙ විතරක් නෙවි .අම්මගෙ තාත්තගෙ ඇස්වලත් කදුළු..
පාසල් පද්ධතියට උපදේශන ගුරුවරු අනිවාර්‍ය කරන්න පුළුවන් නම් දරුවො ලක්ෂ ගාණකගේ ජිවිත වලවෙනස්ම කතා ලියැවෙයි. මම එදා දවස නිමා කරන්න ගෙදරට එද්දි සෙනසුරාදා ට එළිවෙලා තිබුණා . සාරි පටියටම  කැපුණ පාරවල් වලට වතුර වැටෙද්දි දැණුන වේදනාවට වඩා දරුවෙක්ගෙ ජිවිතය ඉතිරි කළ සතුට හිතේ තිබුණා

අවුරුදු දහයකට එහා කතාවක්

*********-********************

එතකොට මම හිටියෙ ගුරු ජීවිතේ සීමාවාසි අවධියේ..
ඇඹිලිපිටියට ආසන්නයේ පාසලක..
ගෙදරින් එවන රුපියල් තුන්දහෙන් දෙදහස් පන්සීයක් බෝඩිමට ගෙවල ඉතිරි පන්සිය ඉතිරි කර ගන්න හැමදාම ඉස්කෝලේ ට ගියේ පයින් .. බස් යන ප්‍රධාන පාරෙම මම පයින් කිලෝමීටර් හතරක් පයින් යනවා. හවස එනවා.
බෝඩිමේ න් හම්බවුනෙ පොල් සම්⁣බෝලයි රෑ බත් එකයි. .
එකොළහ වෙද්දී ඒ බත් එක නරක් වෙනවා. හැමෝටම හොරෙන් ඒ බත් එක විසි කරන මං දවසම ගෙවන්නෙ බඩගින්නෙ..
ආපහු කෑම ලැබෙන්නෙ රෑට.
ඒ ඉස්කෝලේ හිටිය නියෝජ්‍ය විදුහල්පති ස්වාමීන් වහන්සේ නමක්.
උන්වහන්සේ දවසක් මගේ කාමරයට වැඩම කරනවා.
"නෝනෙ .. මෙහෙ සිරිතක් තියෙනවා හැමෝම එකට කෑම කන. ඔබතුමී විතරයි නොඑන්නෙ.. එහෙම නොවෙන එක හොඳ නෑ. අද ඉඳන් කෑම එක අරන් ස්ටාෆ් රූම් ගියොත් හොදයි ඉන්ටර්වල් එකට."
ඒක අණක්. ඒත් කෑම එක දිග අරින්න ඒ වගෙ තැනක බෑ කියල මම දැනං හිටියා. මම ඒ අණ කඩ කළේ ඒ නිසා.
පහුවෙනිදාත් උන්වහන්සේ පරිගණක කාමරයට වැඩම කළා.  අවසරයකින් තොරවම මගේ කෑම එක අතට ගත්තා. මම කිසිත් කර ගත නොහැකිව ඇස් පාත් කරගෙන උන්නා.
සමහරවිට මගේ ඇස්වල කඳුළු තියෙන්නෙ ඇති.
උන්වහන්සේ කෑම එක එහෙමම තියල ආපහු වැඩම කළා. පහුවෙනිදා ඉදන් ඒලේවල් පංතියේ හිටිය ඉරෝෂි අතේ මට හාමුදුරුවෝ කෑම එකක් එවල තිබුණා .
දානෙ බත් එකක් . අම්මා මතක් වෙලා ඇඩුණා. මේ සටහන ලියද්දී ත් ඒ බත් එකෙ සුවඳ , රස, පපුව ඉඹිනවා .
ඒ දවස පටන් සම්පූර්ණ අවුරුද්දම උදේට දවල්ට මට දානෙ බත් එක ලැබුණ . ඒක බෙදා ගන්න මට අපූරු යාළුවෙක් ලැබුණ . ඒ ඉරෝ. එතකොට අපි අතර මහ ලොකු වයස් පරතරයක් තිබුණෙ නෑ. පරිගණක කාමරේට එන ඉරෝ මාත් එක්ක ඒ බත් කට බෙදාගෙන කෑවා. එ වෙද්දී කාත් කවුරුවත් නැති තැනක මගෙ එකම සරණ ඉරෝ . උදේට ඉස්කෝලේ ගිය වෙලාවෙ ඉදන් හැම ඔෆ් වෙලාවකම ඉරෝ මාව බලන්න ආවා. ඒ වෙද්දී යුද්ධයේ දරුණුම කාලේ. ළඟින් හිටිය හමුදා සේවයේ උන් ආදරණීයතමයෙක් ගේ සමුගැනීම සිද්ධ වුනෙත් ඒ කියන දවස්වල.  නිවාඩුවක් හෝ ලබා ගැනීමට නොහැකි දවස්වල අවසන් මොහොතටවත් සහභාගි විය නොහැකි අවස්ථාවක පාඩම් අධීක්ෂණයටත් ආව දවසක මට කඳුළු වේලන්න සිද්ධ වුනා. පාඩම බැලුවෙත් උසස්පෙළ පංතියක.

"ටීච අද පාඩම හොඳට කළා.."
ඉරෝ ඉස්කෝලේ ඇරුණ ගමන් දුවගෙන ඇවිත් මාව බදා ගත්තා .
"ටීච උගන්වන පින් එයාට ලැබෙයි"

අම්මා කෙනෙක් වගෙ මගෙ හිත හැදුවෙ ඒ  කෙල්ල.  ඒ දවස් තාම හීන.
ඉරෝට හිටියෙ තාත්තා විතරයි . අම්මා පොඩි කාලෙම මිය ගිහින්. තාත්තා ත් හිටියෙ නිතරම ලෙඩ ගානේ.. පොත් ටික අතෙ ගෙනාවේ. බෑග් එක ක්  ගන්න හයියක් ඇයට තිබුණෙ නෑ . ඇයට පිහිට වෙන්න හයිය මට තිබුණෙත් නෑ.

"ටීචට පත්වීම ලැබුණම ඔක්කොම හරියයි"

"එහෙනම් ඉස්සෙල්ලාම එන්නෙ උඹ බලන්න "

" අපෝ එතකොට අමතක වෙයි.. අනික දුරනෙ.."

"ම් බලමුකෝ'

කාලයක් එක්ක මම අවුරුද්දේ අවසානේ ආවා. පත්වීම හම්බවුනේ ඊළග අවුරුද්දේ අග. ඉරෝ ඉදල හිටල මට ලිව්වා. ටවුමකට ගියොත් පහේ කාසි ටිකක් හොයං මට කතා කළා.

දෙසැම්බරයේ නිවාඩුවට මම ඉරෝ බලන්න යන්නෙ ඉස්කෝලේ ට ඕන හැම දෙයක් ම අරගෙන. ඇයට නොකියාම. උසස්පෙළ විභාගෙට ඉතිරි වෙලා තිබුණෙ මාස කිහිපයක් වුනත් ඇයට ඒ ටික වටියි කියන සතුට මට තිබුණා .

ඉස්සෙල්ලාම ගියෙ පංසලට. අවුරුද්ද ක් තිස්සෙ බඩගින්න නිවපු හාමුදුරුවන් වහන්සෙ  මුණ ගැහෙන්න. ඒ වෙද්දී උන්වහන්සේ මළ ගෙදරකට වඩින්න සූදානමින් හිටියෙ.
" නෝනත් ආව එහෙනම් "
"ඔව් හාමුදුරුවනෙ .. මට එහෙම අමතක කරන්න පුළුවන් ද.."
" ඒකත් හැබෑව.. එකටමනෙ උන්නෙ.. හරියට කිරිපැණි වගේ.. යමු .. ඉරෝෂිගෙ ගෙදරට ගිහින්ද මෙහෙ ආවෙ"
" නෑ හාමුදුරුවනෙ .. ඉස්සෙල්ලාම ආවෙ හාමුදුරුවෝ බලන්න .. "
" එහෙනම් යමු.."
" හාමුදුරුවෝ ත් එහාට වඩිනවද"
"මං නැතුව අවමඟුලට නෝනෙ"

"ඒ කියන්නෙ ඉරෝ ගෙ තාත්තා වත් නැති වෙලාද"

හාමුදුරුවෝ මං දිහා බැලුවෙ පුදුමයෙන්.
"ඒ කියන්නෙ නෝනා දන්නෙ නැතිවද ආවේ"

"ඔව්.. මං ආවෙ ඔබ වහන්සෙ යි.. ඉරෝවයි  බලල යන්න "

හාමුදුරුවෝ ලොකු හුස්මක් පිට කළා.

"අනිච්චාවත සංඛාරා.. සංසාරේ ම දුකක් නෝනෙ.. ඩෙංගු හැදිල ඉරෝෂි නැතිවුනා ඊයේ.. අද භූමදානේ"

ඒ වචන හීනයක්. මං හිතුවෙ එහෙම.  ඒත් කටුමැටි පැළෙ මගෙ පුංචි සුරංගනාවී අවසන් නින්දෙ සැනසිල්ලේ හිටියා.

ඊට සතියකට පස්සෙ මට ලියුමක් ආවා.

"දවස් දෙකක් ම උණ ටීච.. ටීච මතක් වුනා.. බලල යන්න එන්න බෑනේ ..රස්සාවක් කරන කාලෙක මං එන්නම්... "

*************************

මං අද හැම දරුවෙක් ගාවම උඹ දකිනවා ඉරෝ...
උඹට ඉරො දෙන්න බැරිවුණ දේ අද උන්ට දෙනවා

උඹෙ ඉරිච්ච බෑග් එක වගෙ බෑග් දෙසීයක කතාව මං මහන්නම්..
කකුල් දෙක දියපට්ට එනකං හිර වුණ ඉරිච්ච සපත්තු දෙක වෙනුවට අළුත් සපත්තු සියයක් හොයන්නම්

ස්තුතියි ජිවිතේ ළඟ හිටියට...

පුළුවන් කෙනෙක් එන්න
උදව්වට

දරුවෙක් ළඟ මතකයක් වෙන්න
සපත්තු ජෝඩුවක්
බෑග් එකක්
අරගෙන

නත්තල් සීයා

නත්තල් සීයා..
****************-**---*******
නිවාඩුවට කඩේ පැත්තෙ පොඩ්ඩක් යන්න පාරට බැස්සෙ කම්මැළිකමටටම. පොඩි සීතලක් එක්ක අමුතු ම හැඟිමක්. එහෙම දැනෙන්නෙ නත්තල් කාලයට විතරමයි.
පිණිකුඩු වැස්ස ත් එක්ක..

"වොන්ඩබා අයිස්ක්‍රීම් එකක් කකා යන්න තිබුණා නම්"

ඉස්සර ඉස්කෝලේ යන කාලෙ අපි යාළුවෝ හය දෙනා මේ කාලෙට කරන එක පිස්සු වැඩක් මතක් වෙලා මට තනියම හිනා ගියා.
ගැහෙන හීතලේ වැඩිපුර ම වොන්ඩබා කන්න අපිට තිබුණෙ මහා පෙරේතකමක්.

"ටීච..."

මම මගේ මනෝලෝකයෙන් එපිටට ආවේ පුරුදු කටහඬකට.. ඉස්කෝලේ පොඩි එකෙක් හති දාගෙන දුවගෙන එනවා මං දැක්කෙ එතකොට .

"ආ.. මේ කොහෙද යන්නෙ පුතේ"

" කඩේ.. කඩේ..."

"ම්...හති දාගෙනම"

"ටීච අල්ලන්න දුවගෙන අවේ"

"ඒකනේ"

"සීතලයි නේද ටීච..."

"ටිකක් විතර.."

පොඩි එකී මාත් එක්ක එක පෙලට වැටුණා. හරිම නිදහස් හැඟීමක් ඒ ඇස්වල තිබුණේ..

"ටීච.. පෙර පාසලේ කොන්සට් එක හරි ලස්සනයි නේද.."

ටික වෙලාවක් හති ඇරපු කෙල්ල මං දිහාට එබුණා.

"ම්"

" ටීච බඩුවක් අහන්නද.."

ඔය කට කැඩිච්ච කතාවක් අහන්න වෙන්න ඕන හදන්නෙ. කෙල්ල ගෙ කටකාරකම් ගැන මම හොදට දන්න නිසා මම තනි හිතට කියා ගත්තා.

"අහනවා... අහනවා..."

'" නත්තල අැත්තක් ද"

" ඔව්.. ඒක ජේසු කුමාරයා ගේ උපත නේ"

"එදා කොන්සට් එකට ආවෙත් ඇත්ත නත්තල් සීයද.."

"නත්තල් සීයට ඇඳපු කෙනෙක් .... ඇයි මොකද මේ ප්‍රශ්න පත්තරෙ දිග ඇරගෙන"

"මම හිතුවේ ඇත්ත නත්තල් සියා ඉන්නවා කියල ටීච තාම..."

" මොකටද ඔයාට නත්තල් සීයා"

පොඩි එකි පාරේ තිබ්බ ගලකට පයින් ගැහුවේ තරහට වගේ

" නත්තල් සීයා අපි ඉල්ලන දේ දෙනවනේ..."

"ඉතිං"

"  තාත්තා මගෙ මැරුණනේ ටීච.. ම..ම නත්තල් සීයගෙන් එක පැයකට තාත්තා ඉල්ලන හිටියේ මං.."

මගෙ කතාව

අම්මගේ අත් දෙක.....
තාත්තගෙ උරහිස
*******-****-**------***

මේ මගේ අම්මාගේ අත් දෙක..
අවුරුදු පහළොවක්  වත්තෙ දළු කඩපු අත් දෙක..
⁣ඒත් තාමත් අයින් වෙලා නොගිය තේ කහට පැල්ලම්
කවදාවත් යා නොවෙන්න
හීතලටම පුපුරලා ගිය ඇඟිලි..

ඔව් මං එහෙම ආඩම්බරකාර අම්මෙක්ගෙ දුවෙක්.
එක වේලක්වත් අපිව බඩගින්නෙ නොතියා
ඒත් ඇය බඩගින්නෙ හිටපු..
කාටවත්ම අත නොපා ඒත් අනුන්නටම කඹුරපු
අපට ලස්සනට පිළි⁣වෙළට අන්දලා
වැරහැල්ල ටම සින්න වුනු
බණ්ඩාරවෙල සුපිරිම ඉස්කෝලෙට අපි යවලා
එයා වත්තෙ වැඩට ගිය

අතීතයක් කතා කරන මේ සේයාරුව
මම කැමැතිම
වඩාත්ම කැමැතිම ජායාරූපය...

තාත්තගෙ අත් දෙකත් මෙහෙමම තමයි..
ඒත් තාත්තගෙ රළු වෙලාම තිබුණේ උරහිස..
ඉස්කොලෙ පහේ පංතියට යනකම්ම තුන්දෙනාම
තුන්පාරට
උර උඩ තියාගෙන
පෙරහෙට්ටියෙ කන්ද නැංගේ තාත්තා..
මල්ලිත් පහේ පංතියෙන් ලොකු ඉස්කෝලෙකට යනකොට
මම ආය කවුරු වඩාගෙන මේ කන්ද නගින්නද
ඉකිබින්දේ තාත්තා..
අදත් වැඩ ඇරිල මං එනකං
ඉස්කෝලේ ගේට්ටුව ළඟ ත්‍රීවීල් එක නවත්වන් ඉන්නෙත් තාත්තා..
උදේම ගියාම ආය එළිවෙන පාන්දර වෙනකං තෙත බරිත හෝටු කුරුල්ලෙක් වගෙ
තේ දළු මුට්ට එහාට මෙහාට ඇද්ද තාත්තා..

මං එහෙම ණය නැති තාත්තෙක්ගේ දරුවෙක්..

ඒත් මගෙ අම්මා නූගත් ගෑණියෙක් නෙවෙයි..
පංතියේ හැමදාම පළවෙනියා වුන නිසා වෙලපනියා කියල කාඩ් එක ගහ ගත්ත
ඇස් දෙක පේන්නැති අම්මට බැරි නිසා ජ්‍යෙෂ්ඨෙ ඉස්කෝලේ යන්න රුපියලක් නැතිව
ජිවිතය නතර කරගත්ත ගැහැණියක්....

මගෙ තාත්තා කැම්පස් එකට තේරිලත් ඇදගෙන යන්න කලිසමක් නැතිව
ජිවිතය නතර කර ගත්ත මනුස්සයෙක්...

ඉස්සර අම්මලා කියනවා
කවුරු උඹලට දෙයක් දෙයිද කියල...

මම අද මගේ දරුවන්ගෙන් දකින්නෙ මම...

ඒ දරුවන්ට
අසරණකමට නෙවෙයි
මම ආදරේ නිසා

සපත්තු ජෝඩුවකට
බෑගයකට
පොත් පත් ටිකකට
බර පැන එක්ක
ආදරය දෙමුද....

දවසක රට කරවන අතක්.. මනුස්සකම දත්
මේ දරු අතර නොසිටී යැයි කිව හැකිද

තාත්තා

පොඩි උන්ගෙ කචබචය කන පුරා සිසාරා යයි. උන් ට නම් වැස්සෙ ගාණක් නැත. දූවිලි සුවඳ මිශ්‍ර වු සිහින් පවන් නහයට ගෙන එන්නෙ අමුතුම මිහිරකි.
"තෙමෙන් නැතුව එන්න.. මෙහාට එන්න ළමයි"
මම කෑමොර දුන්නෙමි. නමුත් මම පරාජිතය. මගේ හඬ උන්ගෙ හඬ ඉදිරියේ බාලය.

"ළමයි... පුතේ... ළහිරු... ගයාන්"

මගෙ අවාසනාව උන්ගේ වාසනාව එතැනය. මගෙ හඬට සවන් දෙන්නෙක් නැත. අවසානයේ මම ද වැස්සට එකතු වුනෙමි.

"පුතේ...."

එවර නම් ඔවුන්ට මම ඇසුණී

"අයියෝ ටීච තෙමෙනවානේ"

"ඒක තමයි ... දැන් මං කොච්චර කතා කළාද..."

"වැස්සනේ ටීච....."

"යමු.. යමු.. මේ හා පුරා එන වැස්සට තෙමෙන්න හොඳ නෑ"

"කව්ද කියන්නෙ ටීච.."

"අපේ අම්මා..."

"ටීචගේ අම්මත් අපේ අම්ම වගේම හරි පැහිල"

එක කටකාරයෙක් මගෙ දෑස් වලට ඔච්චම් කළේය. මම ඔරවා බැලුවෙමි.

"දුවන්න කිව්වෙ පංතියට"

තෙත බරියම් හිස් අත්වලින් පිසිමින් කෑ ගසමින් පිට්ටනියේ උස පඩිපෙළ වලට ද ලැජ්ජා හිතෙන තරමට පනිමින් උන් ඉගිළෙයි. මට ඒ තරම් වේගයෙන් යන්නට බැරිය. මම එකින්නෙක පඩි නඟිමින් සිටියෙමි.
"ටීච..ටීච.."

පුංචි එකියක් ගිය සැණෙන් කුඩයක් රැගෙන ආපසු ඇවිත්ය.

"අනේ.. ගුඩ් ගර්ල්.. තැන්ක්ස් පුතේ"

මම සිනහවකින් ඇයට සංග්‍රහ කළෙමි.

"පහුගිය ටිකේ පුතා ඉස්කෝලේ ආවේ නෑ නේද"

ඇය නැහැ කියන්නට හිස වැනුවාය.

"ඇයි ඒ"

"අම්මා එක්ක තාත්තා බලන්න ඉස්පිරිතාලේ ගියා"

"ඇයි තාත්තාට.."
"තාත්තා වැස්සෙ තෙමිල ඇවිත් නාලා ගෙට එනකොටම වැටුණ ටීච.."
"අනේ"
"අද ටීච නාන්න එහෙම එපා.. වැටෙයි.."
"හ්ම්.. දැන් තාත්තට කොහොමද"

"දැන් හොඳයි ටීච.. මැෂින් ගොඩාක් හයි කරල.. ෂෝක් ඇඳක තාත්තා ඉන්නෙ.. තාත්තට දැන් හුස්ම දෙන්නෙ මැෂින් එකෙන්නෙ ටීච..ආ ඒක නෙවේ නෙ ටීච.. තාත්තා ඉන්නෙ ලොකු තැනක .. වාට්ටුවෙ නෙවෙයි "

"කොහෙද"

"මොකක්ද සි යු ද මොකක්ද එකේ"

මම ඇගේ හිස අතගෑවෙමි. පසුව ඇසුණු තොරතුරු වලට අනුව ඔහුගේ ජිවිතය ගැන විශ්වාසය සෘණ මට්ටමක බව මම වෙනත් ගුරුවරියකගෙන් දැන ගතිමි

අපි කොළඹ යනවෝ

ටීච.. ටීච වගේ කෙනෙක්
ලැබෙන්න නේද..

ට්‍රිප් එක යන සතුටට
පොඩි උන්ගෙ හරි බටර් මේ දවස් වල

සතයක වියදමක් නැතිව
ජිවිතේ පළවෙනි වතාවට කොළඹ යන්න
හීන මවන මගේ උන්ට
සතුට ඔබට දෙන්න හයිය වෙන්නෙ
ජිවිතය කණ්ඩායම වුන
Lionel De Silva
Ajith Abeydeera
Palitha Cyril
Lakshan Pandula Athukorala

එක්ක
Chandana Edirisinghe
Irosh Hettige
Aruna Muthumala
Sahan Kodikara
Hiru Minipura

එතකොට
Roshani Silva
Dinels Di
Eranga Harsha Walawearachchi

හවස තේ වේලට මොනවහරි අරන් මාත් එනව කියපු
Nikeshala Tennakoon

දරුවන් එක්ක එදාට පැයක් ගත කරන්න එන්න කීව ගමන් සතුටින් ඒ ආරාධනාව බාර ගත්ත
Samith Sirimanna
Madushan Nanayakkara ට

ගුවන්විදුලි සංස්ථාව ළමා පිටිය එදිනට අපට දෙන්න පොරොන්දු වුන Sudarshana Gunawardana
Indunil Jayawardana දෙපළට

Maduka Thaksala Fernando ට
Manjula Samarasekara ට

මගේ දරුවන් වෙනුවෙන්  ස්තුතියි

අමතක වුනා නෙවෙයි Damith Wilegoda