කෑම වට්ටෝරු

ගුරුවරියකගේ මතක 38

කෑම වට්ටෝරුව
*********************************************
ගුරු විවේකාගාරයට ඉස්සර වගේ නෙවේ. දැන් යන්න වෙන්නෙ ඉඳහිටලා. ඒ ගියාම කඳුළු පනිනකම් හිනාවෙන්න දේවල් ළමයි ගැන ගුරුවරු අතර තියෙනවා. සමහර දේවල් එක්ක අපි අපේ ඉස්කෝලේට හිතින් යන වාර අනන්තයි.ඒ කතා අහගෙනම ගුරු විවේකාගාරයේම පුටුවකට වාරැ වෙලා එපිටෙන් කැරකෙන දූවිලි වළලු දිහා මං ඔහේ බලාගෙන උන්නා. ඒ දුවිලි වළලු මැද්දෙ පොඩි උන්ට නම් රජ මඟුල්. සමහරුන්ගේ සුදෝසුදු ඇඳුම කහම කහ වෙලා තිබුණේ.

" අනේ මන්දා අප්පා මෙහෙමත් ළමයි"

ගණිත පාඩමකට ගිය රුවන්දි මිස් කෙුන්තියෙන් වගේ කාමරයට ඇතුළ් වෙලා පොත් ටික උඩම ඔළුව තියා ගන්න ගමන් කිව්වා.
" මොකො"

" මේ ළමයිගෙ කපටිකම් තේරුම් ගන්න වෙනම ඩිග්රියක් කරන්න වෙනවා."

මං හිනාවුනා. අද පන්තියේදී ළමයි රුවන්දි මිස්ට ලොකු දඩුවමක් දීලා වගෙයි. ඒත් මේ තරම් කේන්ති ගන්න තරම් ඇය නපුරු නෑ. කුතුහලය එක්ක බැනුම් අහන්න හරි මං ආයේම ඈ දිහාට හැරුණා.

" මොකද වුනේ අක්කෙ"

" මොකද තමා. ෂිට්.. තාම හත වසර.. පැහිල ඒ වුනාට හැටහුට හමාරක්.. "

මමත් ටික ටික බැනුම් අහනවා. ඒ  අත‍රේ හිනාත් යනවා.
" මේක බලලම හිනාවෙන්න "
රුවන්දි අක්කා මං ගාවට කොළයක් විසි කළා. විශේෂයක් නෑ. අල වලින් පැටිස් හදන විදිහ හරි අපූරුවට ඒ කොළේ ලියල තිබ්බා. ගණිතය වෙලාවේ ලියල අහු වෙන්න ඇති. ඒත් ඉතිං දරුවන්ගෙ ආසාවනේ. මට මොකුත් නොතේරෙනම තැන ආයේමත් රුවන්දි අක්කා දිහා බැලුවේ සැකේට.
" කියවං යන්න ඔක්කොම.. "
මං ආයේම කොළේට එබුණා. දෙවියනේ කෑම වට්ටෝරැවේ හරි මැද ඉදන් තිබුණේ පෙම් හසුනක්. ආයේම අවසානෙට කෑම වට්ටෝරුවක්. බැලු බැල්මට ඒක ලියුමක් කියල කාටද හිතාගන්න පුළුවන් . හැබැයි ඒ හතේ දරුවා ගාව ලස්සන ප්‍රේමණීය වචන හරඹයක් නම් තිබ්බා.