වගකීමට වගවෙන්න යැයි අම්මා මට කියා දුන්නාය. පෙළ පොත් නැති ඇගේ පාඩමෙන් මං ජිවිතය හදා ගත් තැන් බොහෝය. රාජකාරි ජිවිතයට ද එය එසේය. පැවැරැන යමක අවසානය මට සුභවාදීව අවශ්‍යමය. කථික තරඟයට මාත් එක්ක කෙල්ල සූදානම් වු දා පටන්ම මම ජයග්‍රහණය පිළිබඳ හීන දැක්කෙමි.
"අපි සමස්ත ලංකා දිනල ඇවිල්ලම අඬමු කෙල්ල" පළාත් තරඟය දිනා ආ දා හා බඳාගෙන ඉකිගැසු කෙල්ලට මම කීවේමි. ඇය ඉන් සැනසුනා යැයි මම අදටත් සිතමි.
"ඔයාට මොනවද තියෙන ප්‍රශ්න.."
"මට තාත්තා ගැන හරි කේන්තියි ටීච.... එයාට මං ඉන්නවාද නැද්ද කියලාවත් ගානක් නෑ.. සපත්තු දෙක කැඩිලා.. සෙරෙප්පු දාගෙන ඉස්කොලේ එන්න ලැජ්ජයි ටීච.."
පුහුණුවීම් අතරතුර ඇය සමඟ පුංචි කතාබහක් මගෙ පුරුද්දක් විය. විටෙක ඇය ආවේගශීලි වූවාය. තනිකම , නැතිබැරිකම ඇය තරහා ගන්වා තිබුණි.
" පුතා පොතක් ගන්න.. හිතට එන හැමදේම ලියන්න... තරහ, දුක, ආදරෙ ඕන දෙයක්.. හරියට දිනපොතක් වගේ... ඒක හැබැයි ප්‍රයිවෙට් වෙන්න ඕන... පුතා කැමැතියි නම් විතරක් මං ඒක කියවන්නම්..."
පොඩි එකි හිස වැනුවාය. පසුදින උදේ පාන්දරම ඇය මා අතට පොතක් දී යන්නට ගියාය. එකෙණිහිම එය කුමක්දැයි මට නිනව් නොවුණි. දවසෙ මැද හරියෙ මම එය දිග හැරිමි. පපුවට හුස්මක් කොයි තරම් බරක්දැයි දැනුනෙ එවිටය. මම බුකියෙ ආදරණීය මිත්‍ර ලක්ෂිත නඳුන් ඇමතුවෙමි. ඔහු හැකි ඉක්මනින් සපත්තු යුගල දහයක් එවන්නට පොරොන්දු විය. ඉන්පසු මා ඇමතුවේ මනොජ් සැලී මිතුරාය. මසකට රුපියල් දහසක් පොඩි එකී ගෙ ගිණුමට බැර කරන්නට ඔහු මා සමඟ ගිවිසුනේය.එතෙර උන් කමල් සහෝදරයා දැරිය වෙනුවෙන් මුදලක් එව්වේ අවශ්‍ය පතපොත සඳහාය.මගෙ බුකියෙ එකතුව එහෙමය. දැන් ඇයට තරඟයට යන්න බාධාවක් නැත. ඇය සියල්ල බාර ගත්තෙ සතුටිනි.
"දැන් තාත්තාට බනින්න එපා පුතේ.. පුළුවන් විදිහටයි එයා කරනවා ඇත්තෙත්.. දැන් ඔයාට ඕන දේවල් තියෙනවා.."
පොඩි එකීගෙ හිනාව මට තාමත් මතකය.
"මේක ටීචට.."
" මොනවද"
" පේර ගෙඩියක්.. ටීච පේර ගහ ගාව ඉඳන් කඩන්න හැදුවට බැරි වුනානේ.. මං දැක්කා.. මං කඩන් ආව"
පේර ගෙඩියක් කොහොමත් මට පෙනෙන්නට බැරිය. එදා පටන් හැම දවසේම ඇය අත මා වෙනුවෙන් පේර ගෙඩියක් විය.
සමස්තලංකා තරඟයට සතියක් තියා පරිපාලනයෙන් මට නියෝගයක් නිකුත් විය. ඒ අනුව වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි කථික තරඟ පුහුණුවීම් වලින් මා ඉවත් විය යුතු බවත්, ඒ සඳහා ඕනෑ තරම් ගුරුවරුන් සිටින බවත්ය. මගෙ හීන කඩා වැටුනේ එදාය. පළාත් මට්ටම දක්වා ගෙන එන්නට මට හැකි වුනිනම් මේ අවස්ථාවේ මා නුසුදුස්සකු වූයේ කේසේද යන්න මම මගෙන්ම ප්‍රශ්න කළෙමි.කෙසේ හො මම නුසුදුස්සකු කර තවෙකෙක් වර්ණ පෙන්වන්නට වූවාය. මම පසෙකට වී නරඹන්නෙක් පමණක් වුනෙමි. අවසානයෙ මගෙ මහන්සිය හීනයක්ම පමණක් කර සමස්ත ලංකා හීනය බොඳ විය.
කෙල්ල ප්‍රථම තිදෙනා අතර නොවු බව ඇසූ පළමු තප්පරය මට හුස්ම ද අමතක විය. සහභාගිත්ව සහතිකය අතට දී වැඳ වැටෙන විට මට කියන්නට වචන අමතක ව තිබුණි. පැරදී උන්නෙ මමය. ඉන්පසු ගෙවුන දවස් රාජකාරි ම‍ට්ටමෙන් කාර්යබහුල වනවිට මට කෙල්ලව මඟ හැරී තිබුණි. හිතාමතා නොකළත් බොහො දිනවල කාමරය අසළට පැමිණ මා දෙස බලා සිට කතා නොකරම යන කෙල්ල මගෙ ඇස් ඇතුළෙ පමණක් හිරවී උන්නාය. මම ඇයගෙන් පලා යන බවක් මට දැනෙන්නට විය.
" පුතා බැංකු පොත ගේන්න මේ මාසේ සල්ලි දාන්න"
එහෙම බලා උන්න දවසක මම කීවෙ මාසිකව එන මුදල ගිණුමේ තැන්පත් කිරීමේ වගකීම ද මා සතු නිසාමය.
" ගේන්නම් ටීච... ඒත් පේර ගේන්න වෙන්නෙ නෑ"
" පේර නම් එපා පුතේ.... ඒත් ඇයි ගේන්න වෙන්නෙ නැත්තේ.."
" ටීච තරහ වුන දවසෙ ඉඳන් පේර ගහෙත් ගෙඩි හැදෙන්නෙ නෑ ටීච... "
