ඇගේ කතාව

                  දුවිල්ල කරණම් ගහන්නෙ දහඩියට පෙගුණ සිරුරේ සිත්තම් අදින්නට මෙනි.සාරි පොට අකීකරු හුළඟට රොන්දේ යන වාර අනන්තය .
"මාර රස්නයක් නේද නංගී" දැවෙන හිරුට මුවාවෙන්න දඟලන මට ප්‍රාථමිකයෙ ගුරුවරියක් හිනාවී ගියාය. පුරුදු හීතල දාහෙන් සම්පතක්ය. ඉරක නපුරුකම් දැනගන්න‍ට නම් රස්තියාදුකාර ඉරක් යටටම පැමිණිය යුතුය. ඉරට මුවාවෙන්නට සිතා ප්‍රධාන ගොඩනැඟිල්ලෙ පියස්ස යටට ගොඩ වුනෙමි. දහය වසර පන්තියෙ එක දරුවෙක් හැරෙන්න‍ට අනෙක් සැවෝම  පිට්ටනියේය. එකම එක ගැහැණු දරුවා අහසට ඉණිමං බැඳිමට සැලසුම් කරන්නාසේ බර කල්පනාවකය.
" නේද අක්කෙ.. අර ළමයා අනිත් අයත් එක්ක වැඩිය නෑ නේද.. මං බලාගෙන හුඟක් දවස්... සෙල්ලමක් නෑ.. හිනාවක් නෑ"
"ඔව්... ඔයා එයාගෙ කතාව ඇහුවොත් ඔයාට පිස්සු හැදෙයි. ෆ්‍රී වෙලාවක කියන්නම්.. දැන් ක්ලාස් එකක්"
හිතවත් ගුරුතුමිය මගෙන් සමුගන්නා විට කියු කතාවත් සමඟ ඇතිවු කුතුහලය මගෙ හුස්ම පවා පෙළා දැම්මාය. මම කුහුලෙන් යුතුවම ගැහැණු දරැවා උන් තැනට ගියෙමි. මා ආ බවක් වත්, හුනස්නෙන් නැඟිටීමක්වත් නොකළ දරුවා ඉවත බලා ගත්තාය.
" ස්වර්ණා... කොහොමද පුතේ"
ඇය මා දෙස බැලුවා පමණය. හැඟිම් විරහිත මුහුණෙ තිබුණෙ මගෙ පැමිණීම කරදරයක් ද යන්න වත් වටහා ගැනීමට මට නොහැකි විය.
"  මේ අහන්නකො අනේ... මං ආවේ ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න..ස්වර්ණා... කැමැති නැද්ද මාත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න "
ඇය හිස දෙපසට වනමින් සිය අකමැත්ත ප්‍රකාශ කළාය. මම පුදුම විමි. ගුරුවරයාගෙ පෞද්ගලික අවධානයට දරුවන් බොහෝ කැමැතිය. ස්වර්ණා එය සෘජුව ප්‍රතික්ෂේප කරන්නීය.
" ඒකත් එහෙමද.. පුතා කාත් එක්කද කතා කරන්න කැමැති"
" කාත් එක්කවත් නෑ"
" කාටද වැඩිපුර ම ආදරේ"
"කාටවත් නෑ"
පෙර හමුවු ගුරුවරිය කීවා ඇත්තය. ඇගෙන් වචනයක් ගැනීම දුෂ්කරය.
" ඒ වුනාට මං නම් මේ ඉස්කෝලේ වැඩිපුරම ආදරේ ඔයාට.. ඒත් ඉතිං ඔයා මං එක්ක කතා කරන්නෙත් නෑනේ... මටත් ඔයා වගේම නංගියෙක් ඉන්නවා. මට ඉතිං ගෙදර යන්න වෙන්නෙ කාලෙකින්නෙ.. ඔයා එක්ක කතා කරන්න ආවේ ඒ හින්දා. සොරි පුතේ මං වදයක් වුනානම්.. ගිහින් එන්නම්කෝ .."
තව දුරටත් ඇය වෙහෙස නොකර මා පිට්ටනියෙ සෙවණ ඇති ගසක් පාමුලට ගියෙමි. ස්වර්ණා මට ප්‍රහේලිකාවක් ඉතිරි කර දුන්නාය. කාලච්ඡේදය අවසන් වන සීනු හඬට මම දරුවන් ද කැටුව පන්ති කාමර දෙසට එන විට ස්වර්ණා මා සමඟින් සිනාසුණාය. ඒ මා දුටු ඇගෙ පළමු සිනාවය. එය අපූරැ සුන්දරත්වය ක් ඇගෙ වතට ගෙනවිත් තිබුණාය. මමද පෙරළා ඇයට සිනහවකින් සංග්‍රහ කළෙමි. දිනය නිමාවන තුරුම ඇගෙ සිනහව මම ආපසු නොදුටු‍වද එකම සිනහාවේ අරුමයක් ගැබ්ව තිබූ බව නම් සහතිකය.
පසුදා පාන්දර පාසල් බස්රථය නවත්වන තැනට වී ඇය උන්නාය.
" ගුඩ් මෝනිං ටීච"
"ආව් ආව් ගුඩ්මෝනිං කෙල්ල අද කළින්ම ඇවිත් නේ.. "
වචනයක්වත් කතා කරන්නට අකමැති වු ඇය ගුඩ්මෝනිං කියන්නට පෙරමඟ සිටීම මට නම් ආශ්චර්යයක් විය.
" ටීචට බඩුවක් ගෙනාවා... "
" ඒ මොනවද"
"කිරි කජු.... නැන්දා උදේ තැම්බුවා.. මං ටිකක් ගෙනාවා.. "
ඇය මට උණුසුම් පාර්සලයක් දිගු කළාය. රටකජු තම්බා කෑමට මම කැමැතිම නැත. එහෙත් මම එය සතුටින් බාර ගතිමි. කෙල්ල රටක් රාජ්‍යයක් ලද සේ ඉපිල යනු මම දුටිමි.
"ටීචගෙ නංගි මගෙ වයසද"
" ඔයාට වඩා චුට්ටක් විතර ලොකුයි ඉතිං"
"ටීච එයාට ආදරේද"
" ඔව් පුතේ... එහෙමනෙ "
ඇය කිසිත් නොකියා මා හා එක පෙළට පාසල් භූමියට ගොඩ වුනි.
" පුතාගෙ අම්මා තාත්තා මොකද කරන්නෙ "
" අම්මා රට ගියානෙ ටීච..."
" ෂොක් නෙ එහෙනම් එනකොට චොක්ලට් ගොඩක් අරන් එයි"
" දන්නෙ නෑ ටීච"
" එතකොට තාත්තා"
"තාත්තා නඩුවට බයේ වහබීලා මැරුණා.."
"අනේ සමාවෙන්න දරුවො දන්නෙ නැති කමට ඇහුවේ... මොන නඩුවද පුතේ"
"අම්මා රට ගියාට පස්සෙ තාත්තා අපිට රූට හරියට කරදර කළා. මට වඩා අක්කට ඉන්න දුන්නෙ නෑ.අක්කා ඒ නිසා එල්ලිලා මැරුණා.තාත්තා  ගැන හැමදේම ලියලා . තාත්තා ඊට පස්සෙ ගෙදර ආවේම නෑ... පස්සෙ එයාගෙ මරණෙත් කැලේ තිබ්බා"