දැන්නම් වැඩක් නෑ

             උසස්පෙළ පන්තියක ඉගැන්වීම සුවිශේෂීය. ගැටවර ලෝකය ත් ළමා ලෝකයත් අතර දෝලනය වන ජීවිත අතර හැසිරීම අපහසුය. එකෙකු රැවුල වවන්නේය. තවකෙක් ෂර්ට් එකෙන් බැගිය දමන්නේය. තව තැනක ආදර කතාය. 
ඉලක්කයක් වෙනුවෙන් සටනක යෙදෙන දරුවන් සමඟ ගුරු ජීවිතයද සමහරවිට අභියෝගාත්මක ය.
නෝට්ස් ගණන් පුරවනවාට වඩා අමතර දැනුම සොයා යාමට දරුවන් යොමු කිරීමට මම සිතා උන්නෙමි. පාසල් පුස්තකාල ය කෙසේවත් ප්‍රමාණවත් නැත. මහජන පුස්තකාලයද නගරයේය.
සන්නිවේදනය හා මාධ්‍ය අධ්‍යනය විෂයය වෙනුවෙන් බැලු අමතර කියවීම් පොත් ලබා ගැනීමට නම් රැපියල් දහසක මුදලකට ආසන්නව වැය වේ. කුලී වැඩ කරන මව්පියන් ට එය දවසක වෙහෙසකි.
එය දරුවන් ට කිව යුතු නමුත් ප්‍රතිචාරය කේසේ වේ දැයි නොදත් මම පුංචි කතාබහක් දරුවන් වෙත යොමු කළෙමි.

" අම්මා තාම වැඩට යනවද වත්තෙ, සම්පත්"

"ඔව් ටීච"

"එතකොට ඉරේෂා කොහොමද ගෙදර තත්වේ"

"තාත්තා තාම ඉස්පිරිතාලෙ ..
මේ පාර නම් ෂුවර් නෑ ටීච"

ඉතිං කිසිත් කියන්නෙ කේසේදැයි මම සිතුවේ ගුරු මේසයෙ එහා මෙහා යන කුඹියෙක් ගෙ ගමනෙ හැඩ බලමිනි.

"ටීච අද පාඩම කරන්නෙ නෑ"

"කරනවා ... ඒත් මේ මං පොඩි දෙයක් කල්පනා කලෙ සම්පත්"

" ටීච .. නිකං අද කොටියගෙ වලිගෙ අල්ලා ගෙන වගෙයි"

කොහොමත් පාඩම් වැඩ අතපසු කරන්නට වෙන මොනවා හො කියවන්නට දරුවන් කැමතිය. 

" නෑ සම්පත් මං මේ යෝජනාවක් කරන්න හැදුවේ සම්පත්"

"අය්යෝ සොරි ටීච .... මට නම් බෑ"

"ඇයි බැරි"

"ඇයි අහන්නෙ .. දැන් ටීච පරක්කු යි.. මං නංගිගෙ කැමැත්ත ගත්තනෙ..."

මුළු පන්තියම මහ හඬින් සිනාසුනේ මට නොාව ජිවිතයටය