Friday, December 18, 2015

සපත්තූ



හීනී පිණි කැට ආදරණීයය. ඉදහිටක තෙමෙන නොතෙමෙන ගානට වැටෙන පිණි බිඳු අතරින් ඇවිද යාම සුන්දරය. බෝගහන්විලා ගහ ගාව දරුවන්ගේ ඕපාදූප සාකාච්ඡාවක සිරික්කිය පැතිරෙමින් තිබුණී.

" මොකක්ද ටීච ඔය කොණ්ඩේ ඉඉඉඉඉ"

දඟකාර කෙල්ලකගෙ හඬ හෙමින් මතුවී මැකී ගියේ රහසින් මෙනි. මම සිනාසුනෙමි . හිතාමතාම කොණ්ඩය අද මම පීරන විදිහ වෙනස් කළෙමි. එයට දරුවන් අකමැති බව ට විරෝධතා ගේට්ටුවට එහා සිටම ඇසෙමින් තිබුණි.

" ආය නම් එහෙම පීරන්න එපා.. ටීච වයසයි එතකොට"

" කොහොමත් මම වයසයිනෙ ඉතිං"

" අපෝ නෑ.. ටීච අර දම්පාට සාරිය ඇඳලා කොණ්ඩේට අර දිග කට්ට ගැහුවම ලස්සනයි... අනේ මෙහෙම පීරන්න එපා ටීච.. තරහ වුනාට කමක් නෑ.. කැතම කැතයි'

මම බොරුවට ඔරවා අහක බලා ගත්තෙමි. දරුවන් එහෙමය. අපේ හැමදේම ඔවුන් ට වැදගත්ය.

" මොකක්ද අර කතාවට අච්චර හිනාවෙන්නෙ.. ඉස්කොලේටම ඇහෙන්න"

" ඇයි ටීච දන්නෙ නැද්ද..පුදුමයි ටීච දන්නෑ කීවම... ටීච ඉතිං දත්ත ගබඩාවක්නෙ.."

" පැහෙන් නැතුව කියනවා..මොකක්ද ඒ"

"හැබැයි ඔන්න මං කිව්වා කියන්නෙ එහෙම බෑ ටීච"

" ප්‍රොමිස්"
" ලක්ෂාන් ගණන් ක්ලාස් එකෙ කෙල්ලෙක් එක්ක  යාළුයි"

කෙල්ල මා අතහැර දිව්වාය. මම සිරික්කි නඩය වෙත අැවිද ආවේමි. මා දුටු විට රහස රකින්නට මෙන් ඔවුන් නිහඬ විය.

"මොකද මෙතැන කැකිරි  පලන්නෙ. වැඩ නැද්ද"

දරුවන් නිහඬය. එකිනෙකා දෙස බලමින් හිනාවන් තද කරගත් දෙතොල්පටවල් අතර ලක්ෂාන් ගෙ දෙනෙතින් කඳුළු ගලන බව මගේ ඇස් දෙකට රහසක් නොවීය.

" මොකද ලක්ෂාන් අඬන්නෙ... ඔයාට කවුරුහරි ගැහැව්වා ද.. බැන්නද පුතේ.. බය නැතුව කියන්න "

ඔහු එකවරම ඉකිගසමින් හඬන්නට විය. අවුරුදු දහසයක භද්‍ර යෞවනත්වය හිමි මේ දරුවා කඳුළු අතර හිරවූයේ ඇයිදැයි මට සිතාගන්නටවත් නොහැකි විය. එහෙත් අම්මා පවුල් ආරවුලක් මත ඝාතනය වු අතීතයන සිට අනාගත පෞරුෂත්වය ඔහුට අහිමි වන්නට ඇත.
" පුතා... ඇයි...."
" මෙයාලා ගණන් ක්ලාස් එකෙ ගැණු ළමයෙක් මට පටලවනවා ‍ටීච... මම අද සපත්තු දෙක දාගෙන ආවේ ඒ ගැණු ළමයා බලන්න යන්න ළුු."

කඳුළු අතරින් දරුවා නඩුව මට බාර කළේය.

*********************************************
 හම් කවරය ඉරී රෙදිපට පමණක් ඉතිරිව තිබු සපත්තු යුගල ඔහුට හොරෙන් දුරකථන කැමරාවේ සටහන් කර ගතිමි.

මිල = රුපියල් දුප්පත්කම

බුකියෙ ඒ සටහන සමග සපත්තු යුගල දිස්ව පැයක් ගතවෙන්නට පෙර ෂේන් නම්  බුකි හිතවතා ඔහුට රුපියල් තුන්දහසක් ව‍ටින සපත්තු යුගළක් ලබා දුන්නේය

Wednesday, December 9, 2015

ටීච ඇත්තටම මට වඳිනවද


හවසට මොර සූරන වැස්සත් එක්ක අපේ ජිවිතත් තෙමෙන්න පටන් අරන්. පහුවෙනිදා ඉස්කොලෙ එනකොට කූඩැල්ලො එක්ක මාරාන්තික සටන් කරන්නත් සිද්ධ වෙලා. මීදුමත් එක්ක වැටෙන පින්න උදේ පාන්දරට හෙම්බිරිස්සාවෙන් අපිව මුසපත් කරන්නෙ හරි ආදරෙන්. ඉස්කොලෙ ගේට්ටුව ළඟ පුංචි එවුන් ට නම් රජ මඟුල්. කඩදාසි බෝට්ටු හදාගෙන පිරුණු වතුර වලවල් වල ඔට්ටු වෙන්න කාගෙන්වත් තහනමක් නෑ.
" ගුඩ් මෝනිං ටීච"
ආදරණීය හිනාවත් එක්ක මහණ වෙන්න පන්සලට ගිය පුංචි පුතා ආපහු ඉස්කොලෙ ඇවිත්.
" අනේ ඔයා... ගුඩ් මෝනිං පුතේ.." පුංචි එකා වෙනදා පුරුද්දට ම සාරි පොට අරන් මගෙ පසු ගමන් එනවා.
" හාමුදුරුවෝ එන්න දුන්නද ඉස්කොලේ"
" ඔව් මහණ කරන්න නැකැත් තියෙන්නෙ පස්සෙ ලු තව.. එතකං මට ඉස්කොලේ එන්න කිව්වා"
මං හිනා වුනා. තාම අවුරුදු හත ගෙවුනෙ නැති පොඩි එකා මට මතක් කළෙ රාහුල හාමුදුරුවන් ව.
"කව්රු ගාවද නිදා ගත්තෙ"
" හාමුදුරුවෝ ගාව මෙට්ටයක් දාලා දුන්නා. තව ෂෝයි පුළුන්ම පුළුන් ෂීට් එකකුත් දුන්නා.. මට පොඩ්ඩක්වත් සීතල නෑ"
" මගෙ පුතාට නින්ද ගියාද"
ආච්චි අම්මාගෙ උණුහුමේ ගුලි වුන පුංචි එක‍ා තනියම නිදාගන්න හුරු නැතිව ඇති.. මට හිතුණා.
" ඔව් ටීච.... උදේ පිරිත් දානකොට තමයි මට ඇහැරෙන්නෙ... එතකොට තමයි මට ඉන්නෙ කොහෙද කියලා මතක් වෙන්නෙ"
ඇත්තටම දරුවා ඒ ජිවිතේ ට හුරු වෙලා හිතාගන්න වත් බැරි ඉක්මනින් . මගෙ හිත පොඩ්ඩක් නිවිලා ගියා. මේ දරුවා වෙනුවෙන් යමක් මට කළ හැකි තැනක නොසිටීම ගැන වේදනාවෙන්.
"පුතා කලාද... මං අත්සන් කරලා එන්නම්.
මගේ කෑම එක දෙන්නම කමු"
පුංචි එකා මගේ බෑග් එක අතට ගත්තා. මං අත්සන් කරලා එනකම්ම කාර්යාලය දොරකඩට වෙලා පුරුදු හිනාවෙන්ම ඔහු මං වෙනුවෙන් පෙරමඟ .
" අද උදේ දානේ ගේනවේ නෑ.. මං එනකංම... "
මං මගෙ බත් එක පොඩි එකාගෙ අතට දීලා මගෙ කාමරේ පැත්තට ගියා.
ඒත් පොඩි එකා මගෙ පස්සෙන් ආයේමත් ඇවිත්.
" ඇයි පුතේ... ඔයාට පන්සලෙ ඉන්න බෑ වගේද"
මට එහෙමත් හිතුණා. වෙනදට නම් කාර්යාලය ගාවින් මගෙන් වෙන්වෙන දරුවා අද තාමත් මගෙ පස්සෙන් එන්නෙ පන්සලෙ ඉන්න බෑ කියන්නද කියලා සැකයක් පපුව පුරා උඩු දිව්වා.
"මං පන්සලේ හිටියෙ නැත්නම් ආච්චි අම්මට කිරිපිටි පැකට් ගිහින් දෙන්නෙ කව්ද..නැත්නම් පුංචි කිරි හදල දෙන්නෙ මල්ලිට විතරයිනේ.. ආච්චි අම්මයි මායි අයියයි හැමදාම බලන් හිටියා විතරයි. හාමුදුරුවෝ කිව්වා ආච්චි අම්මට බෙහෙත් ගේන්ඩ යන්නත් සල්ලි දෙනවා කියලා"

පුංචි එකාගෙ පැහිච්ච කම් කෝටියයි. මම හිනාවෙන්නද අඬන්නද කියලා හිතා ගන්න බැරිව අතරමං වුනා. පොඩි එකා සතුටෙන්. ඒ ඇති හොඳටම මට.
" මං ඉතිං ටීච පස්සෙන් බෑග්  එක අරන් එන්නෙ ටික දවසයිනෙ තව... එකයි දුක.."
" ඔව් ඉතිං ඊට පස්සෙ මං පොඩි හාමුදුරුවෝ න්ට වඳිනවා."
" ඇත්තටම ටීච මට වඳිනවද"
"ඇත්තටම ඔව්"
"ෂොයි ෂොයි"
බත් එකත් උඩ දදා පුංචි එකා දේවදාර ගස් වැට ටත් එහා දුවනවා මං බලාගෙන

Saturday, December 5, 2015

පොත් බෙදා දීම 2015.12.04

උදව් කළ සැමට පින්.
වැඩි සටහනක් නැතුවාම 
ඔබට සේයා රූ කිහිපයක ආශ්වාදයක් තබමි.

පාසල් ‍පොත් බෙදාදීම
බ/කුරුකුදේ සාරිපුත්ත මහා විද්‍යාලය