Monday, September 19, 2016

මම දිනුම්

කහත්තෙවෙල පංසල පේන මානේ. ඊට එහා කදු වළල්ල තව ටිකක් පේනවා නම් කොයිතරම් නම් හොඳ ද.. උඩු මහළට ටිකක් හුළඟ සැරේට දැනෙනවා. හිරිගඩු පිපෙන්නෙ ඉඩ නැති වෙයි කියල තරඟෙට වගේ.මං ජනේල් පියන හෙමිහිට වැහුවා. ශාලාවේ ඉස්සරහම හිටපු මම හොරෙන්ම පිටුපස බැලුවා. හැමෝගෙම ඇස් තිබුණේ පේපර් එකෙ. සමහරු ගජරාමෙට ලියනවා. මම විතරක් ලියන්නෙ නැතුව අහසට ඇස් විසි කරනවා.  මම වෙලාව බැලුවා. එකොළහට ළඟයි. කෙල්ල දැන් කතා කරල ත් ඇති. දිනුම් ද දන්නෙ නෑ. හිතේ එක එක ප්‍රශ්න. ඇත්තටම මට පේපර් එකට ලියන්න කරුණු නැ. පහුගිය දවස් ටිකේම මේ තරඟයට කෙල්ල  පුහුණු  කරන්න මහන්සි වුනා මිසක් මට පොතක් බලාගන්න වෙලාව තිබුණෙ නෑ. පෝය දවසෙත් හතර වෙනකම් මම හිටියේ කෙල්ලත් එක්කම. ඒක විවෘත තරඟයක්. උසස්පෙළ දරුවනුත් ඒ තරඟය තුළ හිටියා. ජාතික පාසල්, පවා ඒ තරඟයට ඇවිත් තිබුණා. ඒ නිසාම කෙල්ලට ඕන වුනෙ දිනන්නමයි.


" ටීච මට පළාත් එකෙනුත් පළවෙනියා වෙන්න ඕන.. එතකොට මට පුළුවන් කියන්න පළාතේ හොඳම කථිකයා මම කියල"


දිස්ත්‍රික් තරඟෙ දිනල ඇවිත්  කෙල්ල කිව්වෙ එහෙම.


" දිනපං ඉතිං"


එහෙම කියල මම හිනාවුනා විතරයි. වැඩිහිටි දින තේමාව යටතේ තමයි තරඟය. ඒත් වැඩිහිටි පරම්පරාවෙන් වැඩිපුරම බැට කාලා තියෙන මේ කෙල්ල ධනවාදී කතා පූරක සපයයි කියල කොහොම හිතන්න ද. අම්මා ඉස්පිරිතාලෙ ඉදන් ගෙදර එනකම් පුංචි කාලේ බලන් හිටිය පොඩි එකී  ලොකු ළමයෙක් වුනදා අම්මා ඉස්පිරිතාලෙ ඉදන් එනවා.


" අපේ අම්මට සනීපයි දැන්"


කෙල්ල එහෙම කිය කිය නටපු අතීතය මට තාම මතකයි.ඒත් ඒ කිට්ටුම දවසක අම්මා නැතිවෙනවා. ඊටපස්සෙ තැනින් තැන. ඉන්න ගෙදර හැම වැඩකම උදව්වෙවි ගෙවුණ ජිවිතය.. අහපු කතාන්දර. තනිකම දුක. ඒ හැමදේම විඳගෙන ගෙවන මේ ජිවිතය .


" තාත්තා අප්‍රේල් වලට ආවට පස්සෙ මම තාම දැක්කෙ නෑ. දැන් ඉන්නෙ පුංචි ළඟ නිසා මට බය නැ. ඒත් මගේම කියල කවුරු හරි මාව බලල යනවා නම් ටීච මම ආසයි."


වෙලාවකට එහෙම කියවන පොඩි එකීට දෙමාපියන් ගැනම කතා කරන්න මාතෘකාව ලැබුණ කියල කෙල්ල එක්කං ගිය ටීච කෙටි පණිවිඩයක් එවල තිබුණා.


මම පේපර් එක මේසෙ උඩ තියල නැගිට්ටා. බොරුවට කාලෙ නාස්ති නොකර කෙල්ල ගෙ තත්ත්වය හොයන්න මං කෝල් එකක් ගත්තෙ තරප්පුපෙළ බහින ගමන්මයි.


"ආ මේ ඔයාද..විශාකා. අපි කෝල් කරන්න ට්‍රයි කළා. ඒත් වැඩ කළේ නෑනේ.."


" කියන්න ටීච..මොකද වුනෙ තරඟෙට"


පුංචි වෙලාවක් ගියා. ආපහු ඇහුනෙ කෙල්ලගෙ හඬ.


" ටීච"


"මොකද වුනෙ පුතා... තරඟෙ රිසාල්ට් කිව්වද"


"ටීච ට හිතෙන්නේ කොහොමද ... රිසාල්ට් ගැන"


මං හිනාවුනා. මං තරම් දන්නෙ වෙන කව්ද කෙල්ල ගැන.


" උඹ පළවෙනියා..... එච්චරයි ..."

" ඔව් ටීච.. මම දිනුම්"

Friday, September 16, 2016

දිනපං

හුගක් අය පංසලේ
තවත් අය ට්‍රිප් එකක
තවත් අය පවුලත් එක්ක
ඒත් මම
උඹ එක්ක

අද නිවාඩුව උගස් කර ඇයට
නිල නොලත් රාජකාරිය
කරන්නෙමි මම..
දිනල වරෙන් හෙට..
මම ඉන්නවා මඟ
පැරදුනත් පැරදීයන්
සටනකින් පසු
මතක හිටින

Tuesday, September 6, 2016

අම්මා

මේ කවිය ලියන්නෙ දැන්ය. ඇය කතාවට සුදානම්ය. මාතෘකාව වැඩිහිටි හා ළමා දිනයය. එයට සූදානම් වන්නට මා හා ඇය සටනේය. ..
මා වැඩිහිටියා ගෙ දෙමාපියන් ගෙ වැදගත්කම කීවෙමි. අපේ බිළිඳු විය ඇගෙ මනසේ සිත්තම් කළෙමි.
ඇය මහා හඬින් හැඩුවාය...
වරද මගේය...
අම්මා කෙනෙකුගෙ අගය ඇය තරම් දන්නෙ කව්ද..
අම්මා නැති ඇයම මිස
ඇස් අඩවන පාට එක්ක
හිත රිදවන මතක  ඕන.
අම්මෙ මට කියාදෙන්න
හුස්ම ගන්න ජිවිතයට....

හරි ලස්සන හීන තියෙන
සමනළීයක් හිටියා
ඒ සමනළ් ජිවිතේ ට
අම්මත් මගෙ හිටියා..
එක දවසක් මහ හයියෙන්
කුණාටු වැහි වැටුණා..
මගෙ අම්මගෙ හුස්ම ගිහින්
නැවතුන තැන නැතුවා...

පපුවෙ මුව උලා උලා
උණුසුම මම වින්ද
අම්මෙ මට එක දවසක්
අතීතයෙන් දෙන්න..
මිහිදන් වුන තැන තියෙනවා
නිදි කුම්බා ගොන්න
මටත් ඕන ඒ අසළම
නුඹෙ ළඟින් ඉන්න..

අප්පච්චිට මතකම නෑ
මල්ලි ත් මගෙ ළගකින් නෑ
පවුලක සුව සෙනෙහස නෑ
ඔබ ගියාට පසුව
මගෙ හුස්ම මම දෙන්නම්
අම්මෙ යළි එන්න...

Sunday, September 4, 2016

තාත්තා ගෙ නම

සුන්දර වුවත් ඉතාම ග්‍රාමීය ඒ පාසලට පැමිණෙන බොහෝ දරුවන් ගොවි දරුවන්ය. සමහර බෝග සිටුවන දාට , බෝග එකතු කරනදාට දරුවන්ට පාසල් ඒමක් නම් නැත. එදා දවසට හිස් පුටු ගණන වැඩිය. ගොයම් කපන කාලයට නම් දරුවන් කොහෙත්ම එන්නෙ නැත. පිදුරු ගොඩේ කොන්ඩිත්තන් ගසන්නට , මී ගවයන් පසුපස දුවන්නට මෙන්ම මැඩවුම් බත කන්නට දරුවන් ප්‍රියය. මට එහි අරුමයක් නැත. මගෙ ළමා කාලය ගෙවෙන්නේද එසේමය. ගොවි දරුවෙක්ව ඉපදුණ මම හෙල්මැලි කුඹුරු පහළ ඕනෑතරම් රෝන්ද ගසා අැත්තෙමි. ගොයම් පැළ තවානෙන් ගොයම් පැළය ගැළවෙන විට අතට දැනෙන හා කණට ඇසෙන සියුම් රසවින්ඳනයේ අපූරු බව විඳ ඇත්තෙමි. අනෙකාගෙ ඇඟට මඩ විසිවෙන ලෙස ගොයම් මිටි ලියදී වලට උඩින් පියඹා යවා ඇත්තෙමි. අනෙක් දඟම වැඩේ නම් ඇඳුම යටින් මඩ ඉහී යන යන පරිද්දෙන් උදැල්ලෙන් ලියදී වල ඇති ජලය කැළඹීමේ පුරුද්දය. ගොයම් කපන කාලයටත් එය පොදුය. පිදුරු ගොඩ දිව්‍ය සැපය. කොන්ඩිත්තම් ගසා බෙල්ල උලුක් වන තුරුම නටන්නට අප හපන්ය. මී හරක් පසුපස දිවීම, ඔවුන් ශරීර කෘත්‍යයන් කරන විට පිදුරු ඇල්ලීම මහා වීරකම්ය. ඉතිං මේ දරුවන්ට දැන් ඒ තරම්ම නැතත් ලැබෙන වින්දනයට හෝ ඉඩක් තිබිය යුතු බව මා විශ්වාස කරමි.


කළින් දවසේ පංතියට පැමිණි නැති අයගෙන් නිදහසට කරුණු ඇසුවේ ඔවුන්ට වඩා ඒ කරුණු දැනගෙනමය. පුරුද්දට ඔවුන් විමසීමට මම සිතා උන්නෙමි.

" චන්දන... මොකද ඊයේ ආවෙ නැත්තෙ"

"කුඹුරේ ගියා..ටීච"


" කෝ ලියුම.. ආවෙ නැත්නම් අම්මල ලියල එවනවනෙ"

" අමතක වුනා ටීච.... "


" ඊළඟ දවසේ ගෙන්නනවා මං තාත්තව ඉස්කෝලේට ...


"


දරුවා කතාවක් නැත. ඒ හිතුවක්කාරකම සමඟ ඇති දඟකාරකමටය. ඕනෑතරම් ඒ මායම් මම දැක ඇත්තෙමි.

" කියන්න මොකක්ද නම තාත්තගෙ"

" කට්ට මහතු"

" මොකක් .. විහිළුවට ගන්න එපා පුතා.. කියනවා තාත්තගෙ නම.. සම්පූර්ණ නම"

" ඒක තමයි ටීච... ආරච්චි මුදියන්සේලාගේ කට්ට මහතුන්..."

සිනාසෙන්නට අවැසි වු නමුත් පිපිරෙන තරමට තරහක් මවා ගත් මම ඔහු දෙස බලා උන්නෙමි.

" ඉතිං ඇත්ත තමයි ටීච.... ගමේ ඔක්කොම උන් අපේ තාත්තාට කියන්නෙ කට්ට මහතුන්"

සඟවා ගත් සිනහව මහා හයියෙන් පිපිරි යනු නොදී මම පංති කාමරයෙන් එළියට ආවෙමි.