අනේ මන්දා ටීචත් හරි මෝඩයි

                   

                          ඉරට ආදරේ කරන තණමල්විල අහස යට වී ගෙවෙන දවස් ගණන හරියටම මතක නැත. සීතල හිරිගඩු පිපෙන බණ්ඩාරවෙල අහසට වඩා මේ අහස දඩබ්බරය. හෙවණක් පෙනෙන මානයේ නැත. කොළ පාට වෙනුවට ගහකොළද කහ පා හා දුඹුරු පාටට හුරු වර්ණයකට හැරී ඇත. වැහි වළාකුළක් පෙනෙන අහසක් මා ආවාට පසුවම දැක්කෙද නැත. පොඩි උන් පිට්ටනියට පැන සෙල්ලමේය. උන්ට අව්වෙ වගෙ වගක් නැත. අව්වටම පිච්ච්ණු දුඹුරු පාට මුහුණ දහඩියෙ පෙඟෙමින් සිනාසෙයි. අල්ලන සෙල්ලමේ ටයිම් කණුව මමය. මහන්සි  වු තැන දුවවිත් ටයිම් කියා මගෙ සාරි පොට අල්වාගෙන එකෙකු ගිමන් හරී. එවිට ඒ දරුවා අල්ලා ගැනීමට තහනම්ය.
දඩබ්බරයෙක් හරි මහන්සියො කියමින් මගෙ සාරි පොටේ කොනක් අල්ලාගෙන බිම ඉඳගත්තේය.
“ අපිට බැරිද පිට්ටනිය වටේ හෙවණක් හදන්න” අව් කාෂ්ටකේට සාරි පොට දෙන ගමන් මං දරුවන්ගෙන් ඇසුවෙමි.
“ මොනවත් පැල වෙන්නෙ නෑ ටීචර්... අව්ව සැරයිනේ”
ගුරුවරයා මම වුවද පරිසරය ට  ආගන්තුක මට පොඩි උන් ගුරුවරු ය..
“ ට්‍රයි කරමුද?”
“ ආය මොනවද ටීච දෙකක් නෑ කරමු... ටීච නේ කියන්නෙ..”  මගෙ පන්තියේ උන් දඩබ්බරයා කිවේ ඇඟට පතට නොදැනීය
“ එහෙනම් කොහොඔ පැල ටිකක් පැකට් කරන්න... පිට්ටනිය වටේම දාමු... වතුර තමයි දාන්ඩ මහන්සි වෙන්ඩ වෙන්නෙ”
“ අයියෝ ටීච .... ඕකත් ගේමක්ද ... මම පැල කරලා නිවාඩු කාලෙත් වතුර දාන්නම්කෝ ඇවිත්”
මම සිනාසුනෙමි. පන්තියේ වැඩ වලට ඔහු දුර්වලය. එහෙත් අධිෂ්ඨානය ඔහු ළඟය.
“ ලොකු වුනාම පුතා කව්රු වෙන්නද හිතන් ඉන්නෙ”
“මල් වවනවා ටීච”
මම පුදුම වුනෙමි. මේ තණකොළ වත් ඉතිරි නොවන  ගිනි කාෂ්ඨකේ මල් වැවීම සක්කරයාටවත් කළ හැක්කක් නොවේ.
“ මෙහෙ මල් වවන්ඩ බෑනේ පුතා”
“මල් වවන්ඩ  මෙහෙ නැත්නම් වෙන තැනක් ලංකාවේ වෙන නෑ ටීච ... අනේ මන්දා ටීචත් හරි මෝඩයි” පොඩි එකා මට ඔලොක්කුවට හිනා විය
“ තළමල්විල මල් පිපුනත් සුවඳ සිදාදියට...... “පොඩි එකා මුමුණන හඬ අදත් මට ඇසේ

නිනි සෙනවිරත්න